สวัสดียามบ่ายครับ
ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ผมได้มีความตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าปีใหม่ปีนี้จะเป็นปีแห่งการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองขนานใหญ่ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมคิดว่าถ้าได้เปลี่ยนแปลงมันแล้วชีวิตของผมจะดีขึ้น (และเมื่อชีวิตของผมดีขึ้น ผมอาจจะเลิกเป็นโสดก็ได้)
สิ่งหนึ่งที่ผมตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าต้องทำให้ได้ก็คือเรื่องของการนอน ปีที่แล้วผมนอนดึกตื่นสาย หรือบางทีก็นอนเช้าตื่นบ่าย ไม่ค่อยเป็นเวลา ทำให้สภาพร่างกายและจิตใจย่ำแย่
ปีนี้ผมตั้งใจว่าจะเข้านอนแต่หัวค่ำ พักผ่อนให้เต็มที่ มีความสุขอยู่ในห้วงนิทรายามราตรีอย่างเต็มที่ แล้วตื่นมาด้วยพลังเต็มปรี่ในตอนเช้า หรือพูดสั้นๆ ก็คือผมตั้งใจว่าจะเลิกนอนดึก และตื่นแต่เช้า (ถ้าใครไม่อยากอ่านอะไรยาวๆก็ข้ามตอนที่ผมเขียนยาวๆ มาอ่านตอนที่พูดสั้นๆนี้ได้เลยนะครับ)
แต่ทำไปทำมา ที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่นอนดึกก็ไม่สามารถทำได้ครับ เพราะด้วยความที่เป็นโสด พอมืดลงก็ไม่มีคนมาคอยสะกิดชวนเข้านอน โอ้...ชีวิตคนโสดมันช่างน่าอนาถจริงๆเลยครับ
เอาล่ะ ไม่เป็นไร แม้จะไม่สามารถนอนแต่หัวค่ำ แต่ก็ถ้ายังสามารถตื่นเช้าได้ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จเหมือนกัน เหมือนกับการที่รบแพ้ในศึก แต่ชนะในสงครามนั่นแหละ อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำไป เพราะจะทำให้ผมมีเวลาป้อสาว เอ้ย! ทำงานมากขึ้น เมื่อทำงานมากขึ้น ฐานะก็จะดีขึ้น เมื่อฐานะดีขึ้น โอกาสที่จะเป็นโสดไปชั่วชีวิตก็น้อยลง เยี่ยม!
แต่ทำไปทำมา เหมือนพระเจ้าไม่เข้าข้าง (ไม่อยากจะใช้คำว่าพระเจ้ากลั่นแกล้ง กลัวเจอข้อหาหมิ่นประมาท) เพราะตั้งแต่ปีใหม่มานี้ผมจะไม่ได้พบเวลาเช้าเลยครับ พอตื่นขึ้นมา ก็พบว่ามันเป็เวลา สาย เพล เที่ยง บ่าย สลับๆกันอย่างนี้ทุกวัน ทำให้ผมสงสัยมากว่าน่าจะมีการกลั่นแกล้งกันแน่ๆ ทุกวันนี้ยังมีเวลาเช้าอยู่หรือเปล่า ใครเป็นคนเอาเวลาเช้าของผมไป
ตอนที่ผมนั่งเขียนบล็อกอยู่นี้ผมก็ยังงงๆอยู่เลย ที่จู่ๆเวลาเช้าก็หายไปเฉยๆซะอย่างนี้ แล้ะก็อดหวั่นวิตกไม่ได้ว่าถ้าโลกนี้ไม่มีเวลาเช้าแล้ว มันหมายถึงอวสานของโลกกำลังจะมาถึงแล้วหรือเปล่า
มันช่างเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวถ้าโลกใกล้จะถึงจุดจบแล้วจริงๆ เพราะผมยังโสดอยู่เลย
