สวัสดีครับชาวโลกผู้มีพุงและไม่มีพุงทุกท่านที่บังเอิญผ่านมาขอฉวยโอกาสกล่าวทักทายกันก่อนที่ท่านจะผ่านไป ขอบอกได้เลยว่าหากท่านหยุดพักสายตาอยู่ที่บล็อกนี้และอ่านมัน ผมรับรองว่ามันจะเป็นผลดีกับตัวผมมาก แต่จะเป็นผลดีกับตัวท่านหรือไม่ ผมไม่กล้ารับรอง
บล็อกนี้ถือกำเนิดเกิดขึ้นในช่วงเย็นย่ำของวันอาทิตย์ ของวันที่ 6 มกราคม 2556 ในขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะเลิกงานและเดินทางกลับบ้านทางทิศตะวันตก
แม้ว่าวันนี้จะผ่านพ้นวันปีใหม่มาได้เพียงแค่ไม่ถึงสัปดาห์ แต่มันเป็นวันอาทิตย์ที่หงอยเหงาน่าเบื่อหน่ายมากทีเดียวสำหรับคนโสดอย่างผม อย่างไรก็ตามมันก็ยังถือว่าเป็นวันที่ดีกว่าวันปีใหม่พอสมควร หากจะมองกันในแง่ของความเหงา เพราะวันนี้เหงาน้อยกว่าเนื่องจากไม่ต้องเห็นคนอื่นโพสต์รูปภาพและเรื่องราวการท่องเที่ยวและการฉลองปีใหม่ให้ผมอิจฉาเล่น
เพราะช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา ผมนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในห้องตัวเองไม่ยอมโผล่หน้าไปให้สาวๆที่ 7-ELEVEn เห็นด้วยซ้ำไป แหม...ถึงแม้ผมจะมีพุง แต่คนมีพุงก็ใช่ว่าจะเป็นอาเสี่ยกันทุกคน ช่วงที่ขัดสนผมจึงเลือกที่จะเก็บตัวอยู่เงียบๆ ขยับเขยื้อนตัวให้น้อยที่สุด เป็นการประหยัดพลังงานและพลังเงิน ชีวิตยังโชคดีอยู่บ้างที่มีพุงกลมๆไว้ให้ลูบเล่นพอเพลินๆ คิดแล้วก็อยากจะแบ่งปันความโชคดีที่มีอยู่ด้วยการปันพุงป่องๆ ให้น้องๆผู้หญิงได้มาลูบเล่นเพลินๆแบบผมบ้าง (ขออนุญาตแบ่งปันให้แต่น้องผู้หญิงนะครับ เพราะถ้ามีผู้ชายมาลูบพุงผม ผมจะรู้สึกเครียดมาก)
ย้อนกลับมานิดนึง ก่อนที่ผมจะพาออกทะเลไปไกล
ในช่วงเย็นย่ำของวันอาทิตย์ ของวันที่ 6 มกราคม 2556 ในขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะเลิกงานและเดินทางกลับบ้านทางทิศตะวันตก ซึ่งมันเป็นวันอาทิตย์ที่หงอยเหงาน่าเบื่อหน่ายมากทีเดียวสำหรับคนโสดอย่างผมนั้น จู่ๆ ผมก็เกิดอุตริปัญญา เอ้ย พุทธิปัญญาขึ้นมาว่า ควรจะนำเอาเวลาที่ใช้ไปในการเบื่อหน่ายนั้นมาเขียนบล็อกเล่นแก้เบื่อดีกว่า ผมคิดว่ามันจะเป็นผลดีกับตัวผมมากเลยทีเดียว แต่จะเป็นผลดีกับคนที่ผ่านมาอ่านเจอหรือเปล่าผมไม่รับรอง
เอ๊ะ! แล้วผมจะเขียนซ้ำไปซ้ำมาทำไมกันละเนี่ย แบบนี้คนอ่านก็เบื่อกันพอดี สำหรับใครที่เบื่อ ลองข้ามไปอ่านเรื่องที่สองได้เลยครับ ผมรับรองได้เลยว่าเรื่องที่สองนั้น...ผมจะเขียนให้อ่านกันเร็วๆนี้ แน่นอน!
ท่านที่เพิ่งได้เข้ามาอ่านบล็อกนี้เป็นครั้งแรก อาจจะสงสัยว่าบล็อกนี้มันติงต๊องหรือเปล่า ซึ่งตรงนี้ผมอยากจะบอกว่า อย่าเพิ่งตัดสินกันแบบผิวเผินครับ ลองติดตามอ่านกันต่อไป ผมคิดว่าท่านจะเปลี่ยนความสงสัยของท่านเป็นความมั่นใจ แน่นอน!
เอาล่ะ ผมเริ่มเขียนมาตั้งแต่พระอาทิตย์กำลังจะเลิกงานเตรียมตัวกลับบ้าน จนตอนนี้พระอาทิตย์น่าจะกลับไปถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าเรื่องราวของผมจะยังไม่จบ แต่เมื่อมันสมควรแก่เวลาแล้วแล้ว ผมก็ขอขยักเอาไว้เขียนในตอนต่อไปก็แล้วกัน
สายัณห์สวัสดิ์
